Głowacki Piotr

Jeden z najwybitniejszych aktorów polskich młodego pokolenia. Laureat m.in. Polskiej Nagrody Filmowej Orzeł i Nagrody im. Zbyszka Cybulskiego. Grał u największych twórców polskiego kina: Stuhra, Królikiewicza, Smarzowskiego
czy Holland.

Głowacki urodził się w 1980 roku w Toruniu, ale przez pierwszy okres życia mieszkał na Kujawach w Redczu Wielkim. Do Torunia ponownie przeniósł się z rodziną
na początku lat 90., gdzie uczęszczał do SP 24, a następnie do X LO. Występuje w filmie, telewizji i teatrze. Kontakt ze sceną rozpoczął już jako dziecko, występując w toruńskim zespole tanecznym Baby Jagi. W okresie licealnym grał w toruńskim Spiętym Teatrze Spinaczy przy Młodzieżowym Domu Kultury w Toruniu pod kierownictwem dyrektorki MDK Grażyny Pfeiffer – Podlaszewskiej, z którego wywodzi się także aktorka Magdalena Czerwińska. Po roku studiów prawniczych
na UMK w Toruniu, rozpoczął naukę w olsztyńskim Studium Aktorskim, a następnie studiował na warszawskiej Akademii Teatralnej i krakowskiej PWST, którą ukończył w 2007 roku. Od 2008 roku jest członkiem zespołu Teatru Starego w Krakowie.

Debiut pełnometrażowy Głowackiego to rola Teosia Kozłowskiego w „Długim weekendzie” w ramach projektu „Święta polskie”, w reżyserii Roberta Glińskiego. Rok później wystąpił u Leszka Wosiewicza, w filmie „Rozdroże Cafe”.

Za rolę hiphopowca Michała w filmie „Oda do radości” (w noweli w reżyserii Jana Komasy) został laureatem „Jantara” na Koszalińskim Festiwalu Debiutów Filmowych „Młodzi i Film” oraz Prix Tudor na Cinéma Tout Écran w Genewie. Był także nominowany za nią do Nagrody im. Zbyszka Cybulskiego. W roku 2009 wcielił się w rolę Janusza, syna małżeństwa Dziabasów w „Domu złym” u Wojciecha Smarzowskiego. Do Komasy powrócił w roku 2010, by zagrać w „Sali samobójców” (2011) obok Jakuba Gierszała. Rok 2011 obfitował w wiele ról, które aktor stworzył w filmach: „Ukryci/Hidden” Agnieszki Holland, „Bitwa Warszawska 1920” Jerzego Hoffmana, „80 milionów” Waldemara Krzystka i „1920. Wojna i miłość” Macieja Migasa, a także w „Być jak Kazimierz Deyna” (2012) Anny Wieczur-Bluszcz. Za rolę
w „80 milionach” otrzymał nagrodę specjalną 26. edycji Tarnowskiej Nagrody Filmowej oraz drugą nominację do Nagrody Cybulskiego.

W tym samym 2011 roku otrzymał Nagrodę Prezydenta Miasta Torunia – Flisaka
na festiwalu Tofifest, a rok później „Złotą Karetę za wyjątkowe osiągnięcia kulturalne” przyznawaną przez toruński dziennik Nowości. Trzecią toruńską nagrodą było odsłonięcie w 2015 roku własnej „Katarzynki” w Piernikowej Alei Gwiazd na toruńskim Rynku Staromiejskim, a czwartą – przyznana przez czytelników Gazety Pomorskiej „Gwiazdę Jutra” (2007).  Dodajmy, że Nagrodę Cybulskiego otrzymał za swą kreację w w filmie Bodo Koxa „Dziewczyna z szafy” w 2012 roku.

Głowacki ponownie zagrał u Wojciecha Smarzowskiego w 2012 w filmie „Drogówka” (2013). Potem była rola w „Hiszpance” (2015), w reżyserii Łukasza Barczyka, wraz  innym torunianinem Jakubem Gierszałem. Oglądaliśmy go również w filmach Grzegorza Królikiewicza „Sąsiady” (2014) i Jerzego Stuhra „Obywatel” (2014).

Rok 2015 niewątpliwie należał do aktora, gdyż pojawił się w pięciu filmach: u Krzysztofa Łukaszewicza w „Karbali”, u Jerzego Skolimowskiego w „11 minut”, u Jacka Bromskiego w „Anatomii zła”, u Mirosława Krzyszkowskiego w „Pileckim” i „Królu życia” Jerzego Zielińskiego. W tym samym roku zagrał członka zespołu disco-polo, obok Dawida Ogrodnika i Joanny Kulig, w kręconym w kujawsko-pomorskim Piechcinie i w okolicach Żnina filmie „Disco polo” (także 2015) w reżyserii Macieja Bochniaka.

Wybitną rolę wykreował w filmie Łukasza Palkowskiego „Bogowie” (2014), gdzie znakomicie zagrał kardiologa – prof. Mariana Zembalę. Aktor otrzymał za tę kreację Polską Nagrodę Filmową Orzeł za najlepszą drugoplanową rolę męską. Film zdobył wiele nagród, w tym Grand Prix Złote Lwy, na festiwalu w Gdyni.

W kolejnym roku torunianina zobaczyliśmy m.in. w „Marii Curie” w reżyserii Marie Noëlle oraz kilku komediach romantycznych: „Słaba płeć?”, „Planeta singli”, czy
„7 rzeczy, których nie wiecie o facetach”.

Głowacki zagrał również w „True Crimes”, w reżyserii Alexandrosa Avranasa, u boku Jima Carrey’a i Charlotte Gainsbourg. Film jest ekranizacją głośnej sprawy zabójcy, który opisał swoją zbrodnię w wydanej przez siebie książce.

Głowacki od samego początku kariery intensywnie gra także w telewizji. Na małym ekranie debiutował w 2003 roku w serialu „Na Wspólnej”. Pojawił się też m.in. w serialach: „Siostry”, „Barwy szczęścia”, „Instynkt”, „Komisarz Alex” , „Pierwsza miłość”, „Ojciec Mateusz”, „Skazane”, „Bodo”, „Na dobre i na złe” oraz „Druga szansa” jako reżyser reality show „Sara Daymer intymnie”.

Zagrał również w dwóch serialach realizowanych w województwie kujawsko-pomorskim: „Prawo Agaty” , jako pełnomocnik wydawnictwa oraz „Belfer”,
jako charakterystyczny policjant z lokalnego posterunku – aspirant Papiński.

Piotr Głowacki często podejmuje współpracę z filmowcami niezależnymi. Grał, w głośnym w środowisku offowym, filmie Mathiasa Mezlera „Off” i kilku krótkich metrażach m.in.: „Pokój Szybkich Randek” Anny Maliszewskiej, „Stypa” Tomasza Bardosha (2007). Wcielił się też w główną rolę horrorze „Panoptykon”. Aktor wystąpił również w niskobudżetowych filmach „Heavy Mental” w reżyserii Sebastiana Buttnego i „Ścinki” w reżyserii Magdaleny Gubały i Szymona Uliasza. Piotr Głowacki grał również w niezależnych produkcjach toruńskich twórców m.in. w filmie „Snufit” Marcela Woźniaka i Pawła Zawadzkiego oraz „Głód” Mariki Krajniewskiej.

Wybrana filmografia

• 2003-2018 – „Na wspólnej” (serial)
• 2004-2018 – „Pierwsza miłość” (serial)
• 2005 – „Rozdroże Cafe” reż. Leszek Wosiewicz
• 2006 – „Oda do radości” reż. Jan Komasa (“Warszawa”)
• 2009 – „Dom zły” reż. Wojciech Smarzowski
• 2011 – „W ciemności” reż. Agnieszka Holland
• 2011 – „Sala samobójców” reż. Jan Komasa
• 2011 – „Los numeros” reż. Ryszard Zatorski
• 2011 – „80 milionów” reż. Waldemar Krzystek
• 2011 – „1920 Bitwa Warszawska” reż. Jerzy Hoffman
• 2012 – „Dziewczyna z szafy” reż. Bodo Kox
• 2012 – „Być jak Kazimierz Deyna” reż. Anna Wieczur – Bluszcz
• 2013 – „Heavy Mental” reż. Sebastian Butny
• 2013 – „Prawo Agaty” (serial)
• 2014 – „Sąsiady” reż. Grzegorz Królikiewicz
• 2014 – „Obywatel” reż. Jerzy Stuhr
• 2014 – „Bogowie” reż. Łukasz Palkowski
• 2015 – „Ziarno prawdy” reż. Borys Lankosz
• 2015 – „Słaba płeć?” reż. Krzysztof Lang
• 2015 – „Pilecki” reż. Mirosław Krzyszkowski
• 2015 – „Karbala” reż. Krzysztof Łukaszewicz
• 2015 – „Głód” reż. Marika Krajniewska
• 2015 – „Disco Polo” reż. Maciej Bochniak
• 2015 – „11 minut” reż. Jerzy Skolimowski
• 2016 – „Planeta singli” reż. Mitja Okorn
• 2016 – „Marie Curie” reż. Marie Noëlle
• 2016 – „Belfer” reż. Łukasz Palkowski
• 2016 – „Dark Crimes” reż. Alexandros Avranas
• 2017 – „Tarapaty” reż. Marta Karwowska
• 2018 – „Planeta singli 2” reż.Sam Akina
• 2018 – ,,Chyłka. Zaginięcie” (serial)
• 2019 – ,,Proceder” reż. Michał Węgrzyn
• 2019 – ,,Planeta singli 3″ reż. Sam Akina, Michał Chaciński
• 2019 – ,,1800 gramów” reż. Marcin Głowacki
• 2020 – ,,W głębi lasu” (serial)
• 2020 – ,,Nieobecni” (serial)
• 2020 – ,,Mistrz” reż. Maciej Barczewski
• 2020 – ,,Magnezja” reż. Maciej Bochniak
• 2021 – ,,Lokatorka” reż. Michał Otłowski

Wybrane nagrody i wyróżnienia

Koszaliński Festiwal Debiutów Filmowych Młodzi i Film – „Jantar” za najlepszą rolę męską w filmie „Oda do radości”, 12 Festiwalu Cinéma Tout Écran w Genewie – Prix Tudor za najlepszą rolę męską w filmie „Oda do radości”, nominacja do Nagrody im. Zbyszka Cybulskiego za rolę w filmie „Oda do radości”,  „Gwiazda Jutra” czytelników Gazety Pomorskiej, MFF Tofifest – Nagroda Prezydenta Miasta Torunia Flisak, „Złota Kareta za wyjątkowe osiągnięcia kulturalne” przyznawana przez dziennik Nowości w Toruniu, Tarnowska Nagroda Filmowa – nagroda specjalna za rolę w filmie „80 milionów”, nominacja do Nagrody im. Zbyszka Cybulskiego za rolę w filmie „80 milionów”,  nagroda im. Zbyszka Cybulskiego za rolę w filmie „Dziewczyna z szafy”, „Katarzynka” w Piernikowej Alei Gwiazd w Toruniu, Polskie Nagrody Filmowe Orzeł – za najlepszą drugoplanową rolę męską w filmie „Bogowie”, nominacja do Telekamer „Tele Tygodnia” 2016 i inne.